Appelcake

Er zijn mensen die geen appeltaart kunnen eten. Omdat ze allergisch zijn voor koemelk of omdat ze veganistisch eten. Voor deze mensen heb ik een recept voor een lekkere appelcake. Er zijn ook mensen die allergisch zijn voor appels, maar voor hen heb ik geen oplossing, want appeltaart zonder appels bestaat niet. Ik ben overigens totaal geen bakwonder want ik doe altijd maar wat, vandaar dat mijn ingrediëntenlijst vast niet volgens de standaarden is. Ik vind grammen namelijk makkelijker dan milliliters, maar dit alles is vast op een of andere website om te rekenen.

Benodigdheden:

• 250 gram bloem
• 120 gram suiker
• zakje bakpoeder
• zakje vanillesuiker
• snufjes kaneel (naar eigen inzicht)
• snufje zout
• 250 gram sojamelk
• 55 gram zonnebloemolie
• 2 appels

Verwarm de oven voor op 180 graden Celsius en pak twee mengkommen. In de ene doe je de bloem, het zout, de kaneel en het bakpoeder en dit meng je door elkaar. In de andere kom doe je de sojamelk, zonnebloemolie, suiker en vanillesuiker. Ook dit meng je door elkaar. Vervolgens giet je langzaam de ‘droge’ ingrediënten (mengbak 1) bij de natte ingrediënten (mengbak 2). Snij anderhalve appel in blokjes en gooi die bij het het deeg. Roer een beetje. De halve appel die je over hebt snij je in schijfjes. Vervolgens vet je de cakevorm in en gooi je het deeg in de cakevorm. Leg als laatste de schijfjes appel op de cake en zet de boel in de oven. Eerst dacht ik dat 40 minuten bakken wel voldoende zou zijn, maar uiteindelijk heeft ie er 54 minuten ingestaan, dus mijn advies is om na 40 minuten regelmatig met zo’n prikker in de cake te prikken om te kijken of de boel gaar is.

Nou, dat was het. Kind kan de was doen. Deze cake is overigens ook lekker om mee te nemen in je achterzakje als je gaat fietsen, nu veel tussenstops gesloten zijn. Het neemt namelijk net even wat makkelijker mee dan een puntje appeltaart.

Bergje

We stonden bovenaan een berg tijdens de ronde van Polen. Het zou nog minimaal drie uur duren voordat het peloton langs zou komen, we hadden onze fietsen mee, dus het vriendje vond dat het tijd was om zelf een rondje te maken. De berg eerst af, en dan weer op.

Het leven is even anders.

In mijn vorige update was ik nog optimistisch, of misschien nog wel in de ontkenningsfase, maar die blessure die ervoor zorgde dat ik überhaupt op een fiets ging zitten, zorgde er ook voor dat ik de afgelopen maanden niet kon fietsen. Ik wisselde van fysio, kreeg eindelijk de juiste diagnose, maar om te herstellen mocht ik tot en met februari niks anders dan wandelen. En ook dat niet te lang.

Appeltaart update + nieuw criterium voor appeltaart.

Het is al een tijdje wat rustiger in mijn zoektocht naar de perfecte appeltaart, want ik had even een terugval in mijn blessure. Inmiddels heb ik alweer een paar rustige uurtjes doorgebracht op de indoortraining (#mijnlievelings) en ben ik van plan om deze week weer op mijn fiets stappen om de zoektocht voor te zetten. In de tussentijd is het het één en ander gebeurd, want zo heb ik gisteren de podcast ‘live slow ride fast’ van Laurens ten Dam ontdekt en dus heb ik sinds gisteren geen leven meer.

Etappe 4 – de Posbank

Aangezien klimmetjes absoluut niet mijn ding zijn, besloot ik een rondje Posbank te doen. Je bent gek of je bent het niet. Op deze expeditie had ik Erik aan mijn zijde, die overigens meteen de wegkapitein was en een grote voorliefde bleek te hebben voor klimmetjes, dus onderweg naar de Posbank kon ik mijn lol niet op. Gelukkig stond de heide nog in bloei, waardoor het uitzicht vrij acceptabel was, en kun je bij het uitkijkpunt appeltaart eten. De heenweg was dan ook snel vergeten.

Etappe 3 – de Mossel

De derde etappe van Tour de Appeltaart bracht ons langs de Mossel. In tegenstelling tot wat de naam doet geloven, ligt dit niet in zeeland, maar midden op de Veluwe. De Mossel is een begrip en konden we dan ook niet overslaan. Om ook lezers aan te spreken die misschien niet zo van appeltaart houden bestelde ik de bosvruchtentaart en dat bleek al snel een grote fout. Ook waren er vogeltjes die mijn koekje jatte.

Etappe 2 – de Tijd

Best wel veel mensen zijn enthousiast over het concept van Tour de Appeltaart, dus voor de tweede etappe had ik niet één, maar maar liefst drie fietsbuddy’s. Deze etappe had dan ook de potentie om een hele goede te worden, maar helaas verliep ie bijna desastreus.

Etappe 1 – Restaurant Campman

Alweer een paar weken geleden ging de Tour de Appeltaart officieel van start. Het oorspronkelijke plan was om naar Arnhem te fietsen, de rivier over te steken en dan daar ergens een stuk appeltaart te eten. Helaas fietsten we te snel, of waren we te vroeg vertrokken, want er was nergens iets open op de maandagmorgen. Uiteindelijk kwam de ultieme beloning voor een stukje fietsen, namelijk de appeltaart, pas helemaal aan het einde van onze tocht. In principe hadden we dus 40 km minder kunnen fietsen en toch dezelfde appeltaart kunnen eten, maar zo werkt het leven natuurlijk niet. Rond lunchtijd namen wij plaats op het terras en bestelden we onze lunch: appeltaart zonder slagroom.

Tour de appeltaart

Normaliter ren ik als sport met een netje achter een bal aan op een veld. Helaas ben ik even tijdelijk – hoop ik – geblesseerd, waardoor ik genoodzaakt ben om mijn conditie op pijl te houden op een fiets. Ik stond een beetje sceptisch tegenover fietsen, want het leek mij nogal saai en aangezien ik een gezonde Hollandse meid ben (lees: een stuk zwaarder dan die professionele luchtwuppers op de fiets), leken mij die paar heuvels die Nederland rijk is echt vreselijk.

Inmiddels zit ik al een paar weken op de fiets en moet ik zeggen dat die heuvels dus inderdaad steeds consequent 10 meter te hoog zijn voor mijn conditie, maar het gaat steeds makkelijker en inmiddels vind ik het heerlijk om een rondje te fietsen en mijn hoofd leeg te maken. Ook heb ik afgelopen weken ontdekt dat ik, ondanks mijn atypische bouw voor een wielrenner, wel degelijk twee talenten heb: heel lang in iemands wiel fietsen en dan 3 meter voor een plaatsnaambordje opeens versnellen en daardoor de tussensprint winnen, en appeltaart eten.

De komende tijd wil ik mij met name toeleggen op de laatste discipline, want ik ben opzoek naar de beste plek om te stoppen tijdens een rondje fietsen. Uiteraard wordt dit bepaald door de kwaliteit van de koffie en de appeltaart. Toch al zeker drie van mijn vrienden zijn benieuwd naar deze zoektocht, vandaar dat deze website in het leven is geroepen. Komende tijd zal ik dus de nodige kilometers afleggen om de lekkerste appeltaart te vinden, mijn eigen ‘Tour de Appeltaart‘.